EIGENWIJS IN DE HAVEN BETER VAN NIET

Ik stond eens met iemand te praten die ook in de haven werkte maar dan in het zogeheten stukgoed, om precies te zijn diepvries stukgoed.

U moet zich daarbij voorstellen in een immense loods en overal ver beneden de nul graden -24 dacht ik dus best wel erg koud.

Hij vertelde mij een verhaal dat, de haven van toen, typeerde.

Het verhaal speelde zich af in het voorjaar van 1982, prachtige dag zonnig en lekker warm voor de tijd van het jaar graadje of 23 boven nul wel te verstaan. Binnen in de loods een graadje of 24 onder nul, dus een verschil van heb ik jou daar en daar moest wat mee te doen zijn dachten sommige medewerkers. Ze hadden bedacht wat vlees mee naar huis te nemen de baas kan het wel missen en de winkel was te duur.

Biefstuk, varkenshaas, kalfsvlees en reerug was het duurste op dat moment dus dat moest het worden.

Om dit allemaal mee te nemen was niet zo heel erg moeilijk maar langs de portier dat werd een stuk lastiger, die was vroeger politie man geweest en had een neus voor dat soort dingen, ook een grote neus trouwens, en als je gepakt werd kon je het wel schudden, je kreeg de zak en kon het in de haven wel schudden.

Er werd een plan gesmeed gerrie zou de eerste lading mee nemen, alles werd om zijn middel gebonden en hij zou zo de loods uitlopen naar zijn brommer toe en van daaruit langs de portier rijden.

Zo gezegd zo gedaan en om een uurtje of drie stond gerrie in zijn onderbroek te wachten op het vlees wat om zijn lichaam gebonden zou worden.

Om tien over drie was het karwei geklaard, dat wil zeggen het zat om gerrie zijn lichaam.

Diep gevroren vlees op je lichaam is niet goed voor je maar daar hadden ze geen rekening mee gehouden en gerrie werd ongeveer 30 kilo zwaarder en flink wat dikker dan toen hij aankwam naar buiten geëscorteerd en op zijn brommer gehesen.

Brommertje gestart en gaan!!!!

Eenmaal bij de portier, dat was nog geen halve minuut verder, zag gerrie er al een beetje vreemd uit en dat vond de portier ook, 23 graden buiten en gerrie had een dikke jas aan en zijn hele gezicht was blauw van de kou.

De portier was natuurlijk niet gek maar had een vrolijke bui en riep gerrie binnen met de mededeling dat er iets raars aan de hand was.

Gerrie had het niet meer, en van de zenuwen en ook zeker van de kou.

Hoi gerrie, kreeg net een belletje van de loods of je ff terug wilde komen er lag nog wat vlees wat weg moest of jij en je maatjes dat even wilde doen, taak schrijven en klaar naar huis.

Klappertandend van de kou kwam er een heel zacht ja is goed uit zijn mond.

Terug in de loods werd gerrie als een speer ontdaan van al het diepvries vlees en werd getracht hem weer op temperatuur te krijgen wat na lang wrijven en warm water lukte.

Op het moment dat ze allemaal naar huis wilde gaan stond daar ineens de portier in de loods met een grijns van oor tot oor,

Dachten jullie nou werkelijk dat ik niets in de gaten had? Het is buiten 23 graden er komt iemand op de brommer die vanmorgen ongeveer 30 kilo lichter was geen dikke jas aan had en niet aan het klappertanden was.

Sterker nog je stond te klappertanden zag blauw van de kou en stond te zweten, of was dat smeltend diepvries vlees?

Je snapt natuurlijk wel dat ik dit niet zomaar voorbij kan laten gaan dus wees een vent en zeg wie er allemaal bij betrokken zijn.

Dat was dan ook weer de haven niemand liet zijn maatje in de steek dus iedereen gaf toe er bij betrokken te zijn.

Dat zijn dus 5 man en aan jullie de keus, of ik maak een rapport, of jullie komen aanstaande zaterdag helpen verhuizen de keus is aan jullie.

Dat was dus niet zo’n moeilijke keus dus wij gingen verhuizen.

Het vlees wat hier ligt ruim ik wel op had de portier gezegd dus daar hoefden wij ons ook niet druk om te maken.

Zo gezegd zo gedaan en om 08:00 uur op die zaterdag waren wij allen aanwezig om te helpen met de verhuizing van de portier, wat ons op viel dat er ook nog andere collega’s van ons waren en ook zij dachten hoe kan dat nou.

Toen de verhuizing haast klaar was riep theo, zo heette de portier, ons allemaal bij elkaar.

En sprak ons een beetje vaderlijk toe, kijk begon hij, als je iets doet doe het dan goed en denk erover na, iets wat jullie dus niet gedaan hebben. Bevroren vlees om je lichaam is niet handig het gaat smelten en geeft brandplekken op je huid. Neem dus de volgende keer een wollen vest mee om dat aan te trekken en daarna het vlees eromheen.

Of laat het vlees eerst ontdooien in de koelkast boven dan doe je er wat langer over maar een stuk makkelijker.

Doe het in ieder geval niet meer als ik dienst heb want ik blijf niet verhuizen natuurlijk.

En nu allemaal naar huis je vrouw en kinderen halen dan gaan we hier een mega barbecue maken als dank voor de hulp bij de verhuizing.

Tot op de dag van vandaag wisten ze niet waar het vlees vandaan kwam ook al had iedereen een vermoeden.

Dit soort verhalen hoor je alleen in de haven en dat maakt het zo bijzonder om daar deel van uit te mogen maken.

Ook in de containers hadden wij eigenwijze mensen en eentje spande wel de kroon die was nog eigenwijzer dan ikzelf en dat zegt wat.

Hij wist altijd alles beter en wat hij vertelde was altijd waar en daar maak je in de haven geen vrienden mee sterker nog als ze je in de maling kunnen nemen dan moet je dat ook doen.

Het was een container schade estimator, iemand die de schade aan containers bekijkt of het wel zo erg is als dat men zegt. Hetzelfde als een auto schade expert maar dan van containers.

Wat was het geval: wij repareerde ook plywood containers (soort hout) en als daar schade aan was moest er een nieuw stuk in gezet worden, daar hadden wij experts in en ik moet zeggen het waren inderdaad experts, ze konden alles repareren, maakte niet uit wat of hoe groot de schade was ze repareerde het.

Er was ook een estimator van een rederij speciaal voor deze plywood containers die alle reparaties bekeek en wel of niet goedkeurde.

Onze jongens hadden net weer een stukje meesterwerk afgeleverd maar hij moest nog even drogen en harden. Op dat moment kwam de estimator (noem hem ronald) langs om diverse containers te inspecteren en dat was normaal in deze branche.

Eenmaal bij de plywood container aangekomen die nog niet helemaal af was (moest nog drogen) vroeg hij is deze ook al klaar?

Ja maar moet nog even drogen verder is alles in orde.

Ok, zei hij, en precies in het midden van waar ze het nieuwe stuk erin hadden gezet schopte hij, met een karate trap, het stuk plywood eruit wat niet zo moeilijk was omdat het nog moest drogen.

Maar hij was er trots op dat hij ontdekt had dat het niet goed was en er gewoon een wanprestatie was geleverd.

Dat laatste wat hij zei over de wanprestatie ging iets te ver en zonder te overleggen of wat dan ook wisten ze dat er een gelegenheid kwam om hem te laten zien en voelen dat hij fout zat.

Weken later kwam die gelegenheid weer, een plywood container met een gat die gerepareerd moest worden.

Ronald was al langs geweest en afgesproken werd dat er na drie dagen de klus geklaard moest zijn en hij kwam kijken hoe en wat.

Normaal gesproken kan je zien waar het nieuwe stuk is ingezet maar bij deze container hadden ze de reparatie uitgevoerd en wel zo netjes dat je het haast niet kon zien, sterker nog ze hadden een stuk verder op de container met verf een vierkant gemaakt alsof dat de reparatie was en het ook nog eens een beetje slordig uit laten zien.

Op de afgesproken dag kwam ronald naar de container kijken en deed zijn beproefde theorie, een karate trap in het hart van het nieuwe stuk, althans dat dacht hij.

Zonder te overdrijven hoorde je in de werkplaats het geluid van de trap maar ook het geluid van een of meerdere botbreuken en daarna het pijnlijke gegil van onze ronald.

Zijn enkel op 3 plaatsen gebroken en zijn trots verbrijzeld. En onze plywood medewerkers gaven geen krimp, ok een klein glimlachje dan.

Eenmaal hersteld heeft hij nooit meer een karate trap uitgedeeld aan een container.