EEN UITSTAPJE

Zoals de titel verklapt een leven lang in de Rotterdamse haven is niet helemaal waar, er was een miniscule moment in mijn cariere waar ik niet in een havenbedrijf gewerkt heb, weliswaar noodgedwongen want er moest wel brood op de plank komen, maar toch in de waalhaven dus eigenlijk een beetje haven.

Ambulant garage werkplaats administrateur, dat was de titel die er aan vast hing maar het kwam er op neer dat alle werkbonnen vertaald werden naar rekeningen voor de klant.

Dat ging uitstekend, tot op het moment dat mij duidelijk werd gemaakt dat ook werk bonnen een achterkant hadden.

Ik zal het nooit vergeten, volkswagen golf, vervangen van complete motor, inclusief alle bedrading.

372 gulden, maar dat was alleen de voorkant, van de achterkant wist ik geen bestaan van en was ook nooit verteld, ook niet dat er klanten bestonden die 372 gulden moesten betalen in plaats van 2457 gulden en dan terugkwamen omdat het niet klopte.

Bij het gesprek met de manager personeelszaken bleek al vlug dat dit niet het begin van een schitterende carriere was maar omdat mijn inzet en affiniteit met het bedrijf goed was (nooit begrepen vond het allemaal maar sukkels) mocht ik nog 3 maanden proberen te bewijzen bij de afdeling lease, op zijn nederlands verhuur.

Dat werd een succes, ik zat op een afdeling met een oudere man die elke dag 3 citroenen at en een jonger iemand die was blijven steken in zijn universiteit leven.

In die dagen rookte ik nog, zware van nelle, en best veel, en die andere twee niet dus na een paar dagen kwamen er al opmerkingen over en natuurlijk een beetje gezeik.

Er werd gezocht naar een compromis, als je wilt roken ga dan naar de kantine hebben wij er geen last van.

Zo gezegd zo gedaan, maar na twee volledige dagen in de kantine met shag en werk werd het de oude man teveel en was het doek gevallen voor mij bij het automobielbedrijf.

Ik heb ook nooit een volkswagen gekocht, zelfs niet tweedehands.

Was het dan alleen kommer en kwel nee natuurlijk niet, de keer dat een medewerker een auto startte maar niet in de gaten had dat de auto in de versnelling stond en de muur van de garage ramde was dolle pret, voor mij dan.

En als ambulante medewerker in Schiedam, de werkplaats zat achter een ingang met een doorrij hoogte van 2.30 meter.

De betreffende werkplaats chef waarschuwde daar altijd voor en tot vervelends toe, totdat hij de bestelbus naar binnen wilde rijden, wat zat die klem zeg, na twee meter stond hij echt vast en zijn ze de hele dag bezig geweest om hen los te krijgen. Reparatie kosten 7000 gulden viel in het niet bij mijn kleine onwetendheid.

In de tijd dat ik mijn contract uit moest dienen was ik vol op aan het solliciteren, een klein puntje was de diensplicht en dat nekte mij overal.

Ik wilde ook helemaal niet in dienst had er ook niets te zoeken volgens mij maar daar waren de meningen in den haag anders over.

Ik was gelukkig tijdelijk een jaar afgekeurd voor militaire dienst dus had ik wat meer tijd.

Toen soliciteerde ik bij ruys & co, vreselijk lief mens van personeelszaken en had mij al haast aangenomen totdat zij de vraag over militaire dienst stelde.

Gelukkig had ik en mijn toekomstige vrouw daar goed over nagedacht ik zou kostwinner worden.

De enige manier om dat te bewerkstelligen was  om vast werk te hebben, zodat ik kostwinner was en niet in dienst hoefde.

Het duurde even maar uiteindelijk zag zij aan mijn ogen dat ik dat wel meende en zeker geen zin in millitaire dienst had.

Ik werd aangenomen.

Ik kreeg een plek op de afdeling …la 3 een werkplek voor gargadoor.

Wat deed een gargadoor? Kortom wat moest ik doen? Het was de bedoeling dat je alle lading die er aangeboden werd door de klanten een plek aan boord van het schip van de rederij zou geven totdat deze boot vol zat, alles wat je daarna aannam ging dan een reis later mee, dit moest je wel aan de klant mededelen omdat het dan wat langer duurde voordat het zijn bestemming bereikte.

De schepen die wij behandelde hadden een aantal “bruto register ton” wat inhield hoeveel ton aan lading dit schip mee mocht en kon nemen.

In mijn inwerkperiode hadden ze mij twee dingen geleerd,

A: lading boeken zoveel mogelijk.

B: hoeveel lading een schip kan hebben “bruto register ton”

Dat laatste had ik niet zo heel erg goed begrepen maar het eerste puntje stond als een huis bij mij.

Dat ik punt B niet zo goed begrepen had kwam naar voren toen er een klant belde en vroeg aan mijn mentor of de schepen gegroeid waren?

Nee niet dat hij wist hoe dat zo? In het plat rotterdams.

Nou ik heb nu zoveel lading geboekt op die boot bij jullie dat hij ongeveer op de bodem van de haven moet liggen en dat is alleen mijn lading hebben we die van de concurrent niet meegerekend.

Mijn mentor is dagenlang, wat zeg ik, weken lang bezig geweest de ladingen om te boeken en klanten tevreden te stellen en uit te leggen hoe het kwam, zonder mij persoonlijk aan te wijzen als schuldige, wat ik nog steeds erg waardeer.

Op dat moment betekende het voor mij dat ik voorlopig alleen de manifesten mocht doen, daar kan je weinig aan verzieken had mijn mentor gezegd, maar daar vergiste hij zich lelijk in, ik had meer in mijn mars dan hij dacht.

Nee het was geen goede match op dat moment, cargadoor en ik.

Neemt niet weg dat ik mij voor de volle 100 en meestal meer inzette voor het werk en dat was niet ongemerkt gebleven, en dat gaf het management genoeg  vertrouwen om met mij door te gaan. Het werd iets anders gezegd, voor dit werk ben je totaal niet geschikt maar wat wel opviel is dat je ontzettend je best doet en dat is ook wat waard.

Wat denk je ervan om… het maakte mij totaal niet uit wat of hoe en waarom als ik maar werkt had want geen werk geen eten.

Ik werd overgeplaatst naar een agentschap van interpool containers, toen nog niet zo in de picture als vandaag de dag die containers maar het begon te komen.

De werkzaamheden bestonden uit het verhuren van containers die dan weer bij container depots gestald waren.

Kort samengevat: ik verhuurde een container aan een  klant die hem vervolgens ophaalde met een referentie die ik dan doorgaf aan het depot zodat zij wisten dat ze hem aan deze persoon mee mochten geven. Alles in die tijd ging met telex of fax, internet was er toen nog niet. Ik hoor u denken geen internet??? Hoe leefde die mensen dan?.

Best wel prettig hoor er was altijd telefoon en dat ging best heel erg goed.

Ik was al een paar maanden op deze plek aan het werk toen de trouwerij aanstaande was, ik had immers gezegd dat ik de kostwinner zou worden en zo niet in dienst hoefde, zo gezegd zo gedaan.

Het werd een prachtige dag met alles erop en eraan, drinken, eten, muziek, vrienden, gezelligheid en veel heel veel cadeaus.

Wat mij opviel dat er best grote cadeaus van de depots (waar de interpool containers stonden) gegeven werden, vond ik niet erg hoor maar sommige collega’s spraken wel hun angst uit over dit soort dingen. Het kon ook jaloezie zijn maar wat het ook was ik voelde mij niet omkoopbaar, sterker nog ik was ook niet omkoopbaar(had daarvoor te weinig macht en het zat ook niet in mij).

Eenmaal weer aan de slag en het leven weer zijn normale gangetje werd dit wereldje mij steeds meer eigen en begon mij steeds meer op mijn gemak te voelen, vaste aanstelling had ik ook dus er kon weinig gebeuren.

Als agentschap van het verhuurbedrijf interpool hadden wij ook te maken met het verkopen van containers die afgeschreven waren, dat was een gouden handel en er waren diverse gegadigden voor deze oude containers.

Een daarvan, ik noem daar geen naam van, had een dochter die af en toe ook haar vader hielp en containers kocht of vroeg hoe ze eraan toe waren. De stem die zij had deed vermoeden, en niet alleen door mij, dat het een gigantisch stuk moest wezen.

Ik had als eerste de primeur om het voor elkaar te krijgen dat ze langs kwam, alles om bepaalde problemen op te lossen om in de toekomst dingen soepeler te laten verlopen. En tevens een bod op de verkoop containers te doen.

Wij hadden nog net niet de loper uitgelegd maar het scheelde niet veel, alleen onze vrouwelijke collega vond het ongepast en seksistich, als je ze had gezien begreep je dat ook wel.

Dinsdag half twee was de bedoeling dat ze kwam en inderdaad om half twee stond ze in de lift, niet op onze afdeling maar gewoon choking klem. Na een kleine 5 minuten was dat probleem opgelost en toen ze binnen kwam in ons kantoor wisten we allemaal waarom ze vast stond in de lift, wat een lichaam ik kon er vier keer uit, xxxxl was nog te klein en haar stem het leek wel een dronken kraai.

Ze was wel aardig hoor maar voldeed niet aan het ultieme vrouwenbeeld van een aan de haven gerelateerde arbeider.

Toegeven zaken doen kon ze wel want de opbrengst voor de tweedehands containers was een stuk lager dan begroot. Met allerlei trucjes en afspraken over vervoer enz. enz. wist ze het zo te draaien dat de rayonmanager van interpool benelux zijn handtekening zette en zo de deal beklonk.

Zeven dagen later zat ik helemaal alleen op de afdeling toen er bezoek kwam, jawel de vader van de niet nader genoemde zakenvrouw.

Goedenmiddag, ben ik hier bij de afdeling van interpool? Ja ik kwam even de containers betalen, 195.000 gulden was het toch? Nou tel het maar even na kunnen wij het afhandelen.

Ik stond aan de grond genageld, begon te stotteren en wist niet wat ik meemaakte. Hij kwam gewoon met een koffertje met 195.000 gulden even de afdeling op om een paar containers te betalen, het meeste wat ik bij elkaar gezien had was voor onze auto te betalen, dat was niet meer dan 3000 gulden en dat vond ik al veel.

Allerlei scenario’s gingen door mijn hoofd en ten slotte besloot ik om mijn probleem daar neer te leggen waar het hoorde bij de dienstdoende leidinggevende van de afdeling, geloof het of niet maar die reageerde hetzelfde als ik, zelfs het stotteren deed hij.

Uiteindelijk is alles goed gekomen, iedereen blij en tevreden.