DE VOLGENDE STAP

Na enige tijd ervaring opgedaan te hebben binnen de wereld van container verhuur werd ik gevraagd of ik mee wilde gaan naar een container opslag en reparatie bedrijf van een consortium van Nedlloyd, de Groot en C.M.B. (Compagnie Maritieme Belgie).

Het leek mij heel erg leuk en mede doordat Interpool besloten had het agentschap te sluiten leek het mij een verstandig besluit om de sprong te wagen.

Met een gezond stel hersens (had ze niet extra belast op school) was het goed te doen en een leuke uitdaging. Een compleet andere wereld dan een containerverhuur maatschappij en toch iets verder van de stoere haven bonken af dan bij een overslag bedrijf zoals quick dispatch, muller thomson enz.

De belangrijkste werkzaamheden waren in en uit geven van containers aan een containerbalie, repareren van containers en de gehele administratie daarvan.

Helemaal in het begin werd alles samen gedaan maar op een gegeven moment ging dat niet meer en werden de taken gesplitst en ging equipmentcontrol doen met nog een collega. Het was allemaal wat saai en ik had het niet naar mijn zin daar dus in onderling overleg naar de afdeling reparatie en daar de administratie opgezet, dat was al een stuk leuker, zeker met de meewerkend voorman HARRY, ik schrijf dit met hoofdletters want dit was er een die de containers met zijn vuisten uitdeukte. Harry kwam uit suriname was goed bruin gekleurd en ongeveer 2 bij 2 meter en een zeer goed mens, er kwam nooit een onvertogen woord uit tenzij je hem in de maling nam dan vertelde hij even hoe die daar over dacht. Geweld gebruikte hij ook maar alleen op containers niet op iets wat leefde.

In de tijd dat ik bij de afdeling container reparatie zat kwamen net de superlijmen in de winkel voor particulieren, u weet wel de lijm die alles aan elkaar lijmde, dat viel wel tegen trouwens maar vinger aan elkaar dat ging uitstekend. Zo hadden wij een magazijn medewerker die vrij jong en onbezonnen was en dacht dat het leuk zou zijn om zijn collega, een oudere man die als portier en manusje van alles werkte, eens te verrassen met een geintje uit eigen doos.

Vlak voordat de oudere collega binnenkwam van zijn rondje als portier werd de gehele stoel (het zitgedeelte) volgespoten met superlijm en weer terug op de plek gezet en bij binnenkomst gebeurde natuurlijk hetzelfde als altijd, hij pakte zijn stoel en met een diepe zucht plofte hij op de stoel neer.

Op het moment dat hij merkte dat zijn zitvlak nat werd sprong hij omhoog, dat wil zeggen dat wilde hij maar er bleef een stoel aan hangen en dat was best heel erg pijnlijk.

Links hoorde wij een hevig gevloek en rechts een bulderende lach en langzaam uitdovend in diverse kreten van wat gebeurd er nu.

Zich niet gerealiseerd te hebben wat de gevolgen konden zijn ging hij gelijk naar het slachtoffer toe en bood wel duizend keer zijn excuses aan maar dat had weinig effect op de oude collega.

Na drie dagen ziekenhuis en een week of twee drie rustig aan kon hij weer zijn werk hervatten en werd alles uitgepraat en handen geschud, de schade was voor rekening van de onbezonnen magazijnmedewerker.

Naar verluid zijn de doctoren drie dagen bezig geweest om de troep van zijn re… af te krijgen.

Ook de container reparatie maakte een roerige tijd door steeds nieuwe materialen en inzichten kwamen om de hoek kijken.

Zo hadden wij een uitdeukmachine ontwikkeld compleet met hydraulische uitschuifarmen en  stempels in de vorm van dezelfde ribbels als een container heeft.

Iedereen die interesse had kon komen kijken en op deze dag waren diverse delegaties van verscheidene container depots, verhuur maatschappijen en andere genodigden aanwezig.

Het waren een mannetje of 30 die in de container stonden te kijken hoe onze werkplaats chef het apparaat aan de praat probeerde te krijgen, dit lukte pas nadat HARRY zich ermee bemoeid had.

Na een paar demonstraties, waar diverse dingen misgingen en harry steevast in moest grijpen om het tot een goed einde te brengen, knapte er bij harry iets in zijn bovenkant.

Met de woorden van harry aan alle genodigden: dit is een perfect apparaat mits bediend door iemand die weet hoe het werkt maar het kan niet op tegen echte vakmanschap, om zijn woorden kracht bij te zetten gaf hij in de container gevuld met dertig gegadigden voor dit apparaat een gigantische klap met een voorhamer tegen een deuk in de container en wel zo hard dat de deuk er spontaan uit was en een stuk of dertig man naar een kno arts moesten om hum oren na te laten kijken. Tijdens de lunch waren er weinig die wat zeiden, het was ook niet nodig want niemand hoorde wat.

Sindsdien was de verhouding werkplaats chef en meewerkend voorman toch iet wat vertroebeld maar het werk leed er niet onder.

Na een poosje was de rust weergekeerd en alles vergeven en vergeten, tenminste daar leek het op.

Hoera, hoera, hoera onze werkplaatschef “eschmeyer” was jarig en dat betekende trakteren natuurlijk. Hij kon het missen vonden wij en dat werd dan ook goed en duidelijk kenbaar gemaakt door het voltallige personeel aan de werkplaatschef.

Dan wil ik ook een cadeautje hoorde ik hem zeggen, nou dat heeft hij gehad.

Het was een uurtje of half tien en iedereen had een koffie pauze door het feit dat onze werkplaats chef jarig was en geheel spontaan gebak had laten bezorgen.

Iedereen kreeg een gebakje en er waren er nog drie over waaronder één moorkop en twee vruchten gebakjes, Harry was de enige die nog niets had dus kon hij kiezen uit twee soorten.

Harry nam de moorkop en daar begon de ellende.

Voor een ieder die niet weet wat een moorkop is even een korte uitleg. Deeg gevuld met slagroom en over de bovenkant gesmolten chocoladesaus.

Dus Harry nam de moorkop en voor dat hij ook maar één hap kon nemen schaterde schneiderberg (dat was de werkplaats chef zijn echte naam) zo kan je een beetje bijkleuren, ha ha ha .

Harry had echt wel humor maar het gaat erom wie het verteld en hoe en dat was niet de juiste match, maar Harry lachte een beetje zuur en gaf verder geen sjoege, nam een hap van de moorkop en de volgende (leuke) opmerking vloog uit de mond van eschmeyer, kijk je uit dat je je vingers niet opeet ha ha ha.

Dit was de druppel die de emmer van Harry over deed lopen en duwde met een enorme kracht de complete moorkop in het gezicht van eschmeyer en voegde daar de volgende tekst bij, het verschil met de slagroom en je smoel is niet te zien hoor bleekscheet.

Dat bleekscheet duurde niet lang voordat het roodscheet was in zijn boosheid had Harry de moorkop wel een beetje hard in eschmeyer zijn snufferd geduwd, resultaat een gebroken neus en drie losse tanden. Deze verjaardag zou hem nog lang bijblijven, en Harry? Die had zijn humor weer terug en kwam niet meer bij totdat hij het bloed zag en zich realiseerde dat het iets te hard gegaan was.

Harry was Harry niet als hij niet direct met eschmeyer naar het ziekenhuis was gegaan want zo zat Harry in elkaar, er zat totaal geen kwaad in.

Na maanden van betrekkelijke rust en alles op rolletjes liep kwam er wat onrust in de tent en wel met betrekking tot ziekmeldingen.

Het percentage lag ver boven het landelijk gemiddelde, dat was ook wel logisch want er waren wat mensen in dienst die het niet zo nauw namen met het ziekteverzuim.

Het mooiste voorbeeld waren twee Pakistaanse broers, dat jaar wilde ze naar pakistan terug om familie te bezoeken maar er was een probleem met vrije dagen die hadden ze namelijk niet meer, dat wil zeggen een stuk of vijf en ze wilde ongeveer drie maanden weg.

Helaas was dat onmogelijk maar er kwam een compromis uit drie weken in het naseizoen, dat was een zeer vriendelijke geste van de werkgever.

Het voorstel werd aangenomen en in het naseizoen vertrokken de beide broers richting pakistan.

Binnen één dag na aankomst kwam er een telex binnen, we are in pakistan and we are ill.

Please see attached telex from our doctor.

Het was ongelooflijk dat ze nog leefde zoveel klachten hadden zij maar een ding was duidelijk ze kwamen niet na drie weken terug.